Vandaag terug D-day. Na enkele slapeloze nachten en dagen van geen blijf weten met je eigen eindelijk nog eens richting Genk.
Wel spannend op zo een stakingsdag. Maar zonder problemen daar geraakt. Meteen onder de scan kunnen gaan en na een half uur er weer uitgerold. De verpleger wenste mij verder succes. Euh, wat betekende dit? Wist mijn hart op dat moment serieus goed zitten. Amaai!
Toen richting de chirurg voor de uitslag. We waren er iets te vroeg, maar het moest maar eens lukken om eerder aan de beurt te komen. Helaas! De chirurg was er niet en het was dus een assistent. Na 2,5 uur mochten we binnen. Alle rampscenario's waren ondertussen al gepasseerd in mijn hoofd.
Eindelijk het verlossende nieuws dat het stabiel was en dat het allemaal perfect was. Hij ziet voor de komende tijd ook geen verandering, maar voor alle veiligheid over een half jaar terug een misschien wordt dan de tussentijd opgedreven tot een jaar. Wauw!!!
Nu even stoom aflaten en bekomen. Ben op.
Revalidatie verderzetten en medicatie blijven nemen tot februari sowieso. Daarna misschien afbouwen, maar in het oog houden voor epilepsieaanvallen. Hopelijk niet, want dan ben ik terug bij af. Voorlopig dus nog een tijdje thuis.
Bedankt aan iedereen die zo met mij meeleeft en mee duimt. Dat doet deugd 😁
