Ik ben zo blij dat ik terug met de revalidatie begonnen ben. Voel mij heel anders.
Fysisch gaat het beter met me. Mijn spieren in mijn rechterbeen waren gedurende de onderbreking verkort, waardoor het voelde alsof dat achterbleef en niet meer mee wilde. Door de oefeningen nu zijn die weer gerekt en soepeler geworden.
Psychisch is het een pak moeilijker. Het besef is er gekomen en de verwerking is begonnen. Niet gemakkelijk allemaal. Wil mij bij de gesprekken sterk houden, maar het lukt mij niet meer.
Heb gisteren een beslissing genomen: ik gooi mijn masker voor de buitenwereld af en vertel hoe het echt met mij gaat. Dat heb ik vandaag al een paar keer gedaan en het voelde ongelooflijk goed. Het helpt me niet om te doen alsof.
Ook ga ik mijn werk wat loslaten. Het loopt allemaal prima zonder mij en ik krijg er alleen maar stress van en vind mentaal geen rust.
Ik besef nu dat ik wel heel sterk ben geweest een half jaar aan een stuk en dat was al lang. De klap moest er eens van komen.
Zo, dit bericht heeft mij een pak van mijn schouders laten vallen. Weer een stap dichter bij het goed voelen.
Gaat voor iedereen beter zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten