Vrijdag 24 oktober 2014

Sinds vorige week voel ik mij echt een stuk beter dan voordien. Gelukkig maar.
Sommige oefeningen, volgens de kinesist niet de levensnoodzakelijkste, lopen nog niet zoals ik het zou willen. Ritmische oefeningen met beide voeten of handen bijvoorbeeld. Een keer of 5 lopen ze gelijk en dan moet rechts loslaten en blijft die achter. Ook mijn evenwicht is er niet meer helemaal. Ben vlug uit balans. Maar daar wordt nog steeds hard aan gewerkt. We zijn er nog niet. Ik hoop alleen dat de revalidatie zo vooruit blijft gaan, want vanaf volgende week krijg ik een nieuwe kinesist. En het is niet mijn bedoeling om terug bij het begin te beginnen. Er is een groot verschil tussen de verschillende therapeuten daar. Spannend!
Het enigste wat mij deze week niet is meegevallen is dat ik woensdagavond in een drukkere omgeving nog eens een paniekaanval heb gehad. Kreeg ze wel zelf onder controle en mijn gezelschap merkte het niet. Gelukkig, maar voor mij minder. En gisteren tijdens mijn revalidatie had ik plots een migraineaanval. Dat was geleden van voor de operatie. Had gedacht dat die weg zouden zijn erna. Niet dus. Was helemaal op toen ik 's middags thuiskwam dat ik meteen mijn bed ingekropen ben en een goed uur geslapen heb. Toen kon ik er weer tegen.
Spijtig dat het niet tot het verleden hoort, maar niks aan te doen.

Dinsdag 14 oktober 2014

Sinds gisteren gaat het wat beter met mij. Tijdens de kine moet ik al iets minder mijn hersenen pijnigen bij het uitvoeren van de oefeningen. En vooruitgang is er nog steeds. Ben blij.
Bij psycho ging het vandaag ook vrij goed, alleen als ik goed besef wat ik heb meegemaakt en dat ik er niet eerder bij stil gestaan heb, dan lukt het nog niet om het droog te houden. Het gevoel is dan dubbel. Verdriet door het besef en blij dat ik er nog ben en van de rolstoel af ben en terug er kan zijn voor mijn gezin. Daar haal ik veel voldoening uit.
Ook moet ik nog leren om mijn energie beter te verdelen tussen dingen die mijn energie opslorpen en dingen die mij energie geven. Vooral dat laatste is belangrijk. Moet ik nog wat op oefenen en inzien. Maar met hulp en steun van diegenen die in mij geloven en mij moed geven, moet dat lukken. Geen makkelijke opdracht, maar meer dan waard om er voor te gaan. Beter laat dan nooit!

Maandag 6 oktober 2014

Al even niets meer gepost. Dat komt omdat het allemaal niet gemakkelijk is tegenwoordig 😒. Ben al een stap verder in het verwerken door aan anderen toe te geven dat het niet meer zo soepel loopt en dat het besef er best hard op inhakt. Maar de tranen zijn nooit ver weg. Nog een lange weg af te leggen, maar ik heb tijd en overhaast niks. Dat helpt toch niet en heeft dus ook geen zin.