Deze voormiddag ergens in mijn lies een spier verrekt of daar toch in de buurt. Zeer pijnlijk bij iedere beweging die ik maak. Zelfs gaan deed helemaal geen deugd.
Deze namiddag met de kids naar de film geweest. De voorfilmpjes begonnen en daar kwam ook nog eens een paniekaanval voorbij. Dat was balen. Mijn gedachten werkten op volle toeren : O nee, mijn kids zijn hier alleen; wat als ik dadelijk flauw ga vallen?; zouden de mensen rondom mij dan helpen?; ...
Mijn hart begon als een razende tekeer te gaan en mijn hoofd tolde. Op het scherm Kon ik al helemaal niet meer volgen.
Gelukkig had ik op het laatste moment nog mijn kalmeringspilletjes meegenomen. Daar een half van gepakt en het ebde stilaan weg allemaal. Oef! Gewoon het gedacht dat ik mij daardoor geruster voelde, was al genoeg. Van het verdere verloop heb ik kunnen genieten en ben heel gerust met de kindjes blijven zitten tot het einde. Opzet geslaagd. Zij hebben genoten.
Bij thuiskomst was het allemaal vergeten, behalve de pijn in been en buik. Hopelijk daar morgen ook vanaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten