Hoe het allemaal begon

Maandag 13 januari 2014
Na een normale nacht sta ik op en begin aan mijn ochtendritueel. Plots voel ik mij flauw worden alsof ik ga flauwvallen. Normaal, denk ik, vermits ik moet ontbijten. Helaas, mijn rechterbeen weigert nog mee te werken en ik sleep me voort. Bij de tafel klaarmaken, valt alles uit mijn rechterhand en mijn vingers hebben geen gevoel meer. O nee, ook mijn bovenlip aan de rechterkant en mijn rechterneusvleugel beginnen te trillen. Akelig, maar ik moet verder, want ik ga met het 6de leerjaar op uitstap.
Na ongeveer een kwartier is alle gevoel terug, dus zet ik de kids in de auto en rij naar school om mee op uitstap te gaan. Niets meer aan de hand, denk ik.

Na school begin ik aan het avondeten en mijn rechterknie en -arm beginnen te tintelen alsof de slapen. Misschien toch maar een afspraak bij de dokter maken voor een bloedonderzoek.
Morgenvroeg mag ik al gaan.

Dinsdag 14 januari 2014
Ik zet de kids af op school en deel nog wat papieren uit aan de collega's en zeg dat ik een bloedonderzoek ga laten doen en dat ik tegen 10 uur terug ben om de lesdag verder te zetten.
Om 9 uur kom ik bij de dokter en vertel mijn verhaal. Ze neemt bloedstalen en doet enkele testen die goed blijken te zijn. Oef.
Voor alle veiligheid belt ze naar het ziekenhuis voor een CT-scan. Dus bel ik naar school om te melden dat ik vm niet terug ga zijn en vertrek richting ziekenhuis.
Ik wordt vlug geholpen en wacht in de gang op het resultaat. Dat we zeker vandaag nog een diagnose hebben.
De secretaresse meldt me dat het resultaat binnen is en dat ze zelf naar de huisarts heeft gebeld dat ik terug langs mag gaan. (Raar, de dokter had mij gevraagd om te bellen)
In de wachtzaal zitten nog 3 patiënten die de dokter allemaal laat voorgaan zodat ik de laatste van de vm ben. Ik ben er ondertussen gerust in totdat ik binnenkom, de dokter de brief opent, leest en vochtige ogen krijgt. Mijn wereld stort in bij de zin: "Katrien, het is goed mis. Je hebt een tumor."
Frank wordt verwittigd en komt zo vlug mogelijk naar huis om meteen richting Genk ziekenhuis te vertrekken.
Daar gaat alles heel vlot. Op 2 uur tijd heb ik 2 specialisten gezien en gehoord en een EEG ondergaan.
De emoties zijn niet te beschrijven. Wat een rollercoaster!!!
De neurochirurg legt uit dat de tumor waarschijnlijk buiten mijn hersenen ligt, terwijl ze in Overpelt dachten dat het in mijn hersenen zou liggen. Veel delicater en complexer.
Maar volgende week moet ik een NMR laten nemen om dit zeker te weten. Afwachten dus!

Dinsdag 21 januari 2014
Zo een week in onzekerheid leven is wel slopend, dus ben blij dat ik vandaag terug mag en hopelijk meer weet.
Wat een lange voormiddag. Bah!
Na wat vertraging word ik eindelijk klaargemaakt om onder de scan te gaan. Een akelig gevoel bekruipt me, maar ik moet doorzetten, anders moet de test opnieuw worden gedaan. Wat duren 10 minuten lang, maar ik ben met glans geslaagd, komt de verpleger vertellen. Yes!
Op naar de neurochirurg voor een update.

Hieronder een voorbeeld zoals het er bij mij ook uitziet. De plaats en de grootte is vergelijkbaar.

   

Blijkbaar, volgens de chirurg, heb ik het beste van de slechtste scenario's gekregen. De tumor, die zo groot is als een citroen, ligt buiten mijn hersenen in mijn hersenvlies. Maar hij duwt mijn hersenen zo plat dat het eigenlijk niet strookt met de werkelijkheid zoals ik erbij zit. Raar dat ik nog niet meer complicaties heb gehad.( Gelukkig voor mij ).
Hij moet sowieso verwijderd worden zodat mijn hersenen terug alle plaats gaan innemen en mijn functies weer op de plaats komen te liggen waar ze horen. Dat moet volgende week nog uitgezocht worden met een nieuwe NMR-scan. Een waarbij ik een spreektest en een beweegtest moet gaan afleggen zodat ze er een beter zicht op krijgen en niets vitaals gaan raken als ik geopereerd wordt.
Het kon slechter. De chirurg heeft er alle vertrouwen in, dus ik ook, zeker!!!
Dus weer afwachten tot volgende week dinsdag :(
Vermits ik op deze week tijd geen aanvallen meer heb gehad van epilepsie, mag ik terug alleen blijven, maar nog steeds geen trappen gebruiken of auto rijden, maar dat is toch al iets.

Woensdag 22 januari 2014
Ik probeer een beetje de huishoudelijke taken op het gemak terug op te nemen en 's avonds heb ik ongelofelijk veel zin in een ijs. Gelukkig moet ik niet lang zoeken naar een chauffeur.
De ijs is besteld en gebracht, maar na een paar happen moet ik al richting buitenlucht. Een gevoel van flauwvallen overvalt me. Wat een tegenvaller en wat een deuk in mijn vertrouwen. Helaas, bijwerkingen van mijn zware medicijnen. Vuile boel! Bah!

Donderdag 23 januari 2014
Geen zin om op te staan vandaag en als ik dan toch eindelijk de moed gevonden heb, is het vooral zetel liggen. Ik moet me vermannen en eens iets nuttigs doen.
Tegen dat de kids van school komen stilaan (zittend) begonnen met de strijk. Die stapelt zich natuurlijk op. Rechtstaand is toch makkelijker, maar voel me tenminste terug een beetje nuttig en daarna eten gemaakt. Ja, het gewone leven gaat verder.
Toen weer hoog tijd om plat te gaan, vervelende duizeligheid!!
Op naar morgen met hopelijk een beter gevoel als vandaag.