Het weekend thuis was qua omgeving heel aangenaam, maar zwaar en vermoeiend. Je zietvanalles thuis, maar je hebt gewoon de fut en kracht niet om iets te doen. Dus veel gerust. Toch blij dat ik nog een week terug mocht komen.
Hier voel je je bij de goei, maar thuis ben je de slechtste.
Deze week is nog heel intensief: veel kine, ergo, psycho, oogarts, zenuwtesten, ... en zelfstandig logo-oefeningen. Tegen de avond begint van vermoeidheid mijn mondhoek rechts te hangen. Het babbelen lukt nog goed :)
Ook mijn cortisone wordt op een paar dagen tijd heel snel afgebouwd, eindelijk wat frisser. Zeker in combinatie met die kousen van na de operatie. Nog 4 weken te gaan.
Vanaf zaterdag mag ik ambulant komen, vm therapie, nm thuis rusten en slapen. Het zal wennen worden, maar voor de kids wel beter. Ze hadden het zondagavond heel moeilijk dat mama weer terug naar het ziekenhuis moest, vooral Lowie. Zielig om te zien.
Nu ga ik mij voorbereiden op de rest van de dag, even rusten dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten