Dinsdag 27 mei 2014

Volle bak voorbereidingen aan het treffen voor de communie van ons Marie nu donderdag.
Dat vergt pas veel van mij, maar goed dat ik zoveel hulp krijg.
Het is nog steeds niet gemakkelijk om alles op een rijtje te zetten en te volgen. Planning maken, inkopen doen, rekeningen betalen binnen de tijd,... Daar komt pas veel bij kijken. En al bezig van oktober!!!
Het slapen mindert ook per nacht, maar het piekeren vermeerdert. Wat heeft het voor zin? Niets, maar ik kan het niet uitschakelen.
Deze dagen ook al een paar keer moeten denken aan wat ik Frank in december verteld heb: Jij moet alleen voor het communiefeest zorgen, ik kan dat dan niet meer. Alsof ik toen al iets gevoeld heb, maar de diagnose was nog niet gesteld. Zesde zintuig of hoe noemen ze dat? Ik vind het in ieder geval akelig en er bekruipt me dan ook een heel raar gevoel, om over mijn emoties nog maar te zwijgen.
MAAR het goede nieuws is dat ik er donderdag gewoon bij ga zijn, het feest is grotendeels door mij georganiseerd en ik ga proberen te genieten. Ook al weet ik nu dat ik daar de rest van de week voor zal moeten boeten. Ik heb het allemaal over voor mijn meisje.

Maandag 19 mei 2014

Een update.
Vorige week voor moederdag een elektrische fiets gekregen. Op mijn leeftijd vond ik dat nog tegen mijn principes, maar het was van te moeten. Van hier thuis tot aan de MS was ver genoeg zonder. Nu kan ik weer rond en wat verder ook. Heerlijk.
Vorige week in REVA gezien dat rechts nog steeds serieus achterblijft :(. Dacht dat het beter was, maar nog steeds niet. Voor psycho veel huiswerk gekregen tegen nu woensdag, maar ga die deadline niet halen. Onderwerp: 'Vermoeidheid bij NAH (niet-aangeboren hersenletsel)'. Een hele brochure lezen, nota's nemen, samenvatten en een presentatie maken. Zo klein gedrukt gaat met lezen niet vooruit, dan wil mijn arm niet mee met schrijven. Dus moet om uitstel vragen.
Geraak de laatste week ook maar niet over mijn vermoeidheid heen, vooral 's morgens. Maar die oorzaak of reden moet ik nog lezen in mijn brochure van mijn huiswerk ;).
Dit weekend heel wat afgewandeld. Doodop was ik. Op het einde van de wandeling (+/- 4km) wilde mijn been niet meer zo goed mee en voelde slaperig aan. Weer te veel!!!
Deze morgen terug een scan en op consultatie bij de chirurg. Gisteren geen aangenaam mens geweest, vrees ik. Puur van de stress.
Het ging allemaal goed vooruit in het ziekenhuis, dus gelukkig niet te lang wachten.
De meest enge scan gehad en toen ik daaronder uitkwam, zei de verpleger: 'En nu wegwezen!' Niet meteen de meest geruststellendste zin, moet ik zeggen. Met een klein hartje naar de chirurg en daar volgde goed nieuws: het plekje in het midden is niet gegroeid, het andere plekje vindt hij niet meer en de holte is terug opgevuld door mijn hersenen. Pas half december moet ik opnieuw bij hem op controle. Joepie!!! Kwam met een heel gerust gevoel buiten.
Nu kan ik mijn reis betalen. Dit wilde ik niet vooraleer ik groen licht had.
Volgende controle: 10 juni voor EEG en gesprek met neuroloog om na te gaan of ik eventueel terug mag autorijden. Volgende goede doel is in zicht. Hopelijk!

Donderdag 8 mei 2014

Ben nu al 1,5 week met de fiets naar de Ms aan het gaan en moet zeggen dat dat goed doet, zo terug wat onafhankelijkheid. Dacht wel dat het gemakkelijker ging gaan, maar hier binnendoor loopt de weg serieus omhoog. Voorheen voelde ik dat niet, maar nu wil mijn rechterbeen al vlug opgeven waardoor ik een versnelling lager moet schakelen.
Maandagnamiddag op ronde geweest met de fiets met als eindstation: mijn zoon van school halen. Hij achterop bij mij. Voor die uitdrukking op zijn gezicht zou je alles doen. Het ging goed naar mijn normen, maar hij had er precies geen vertrouwen in: Mama, is die beek diep?; Mama, niet te dicht bij die beek fietsen.; Mama, die kelder die ze hier aan het graven zijn is wel heel diep, hoor. Voorzichtig!; ...
Dus met enige fierheid vermelden dat we zonder kleerscheuren terug thuis zijn geraakt. Toen meldde hij toch dat hij trots op me was. Smelt smelt
Helaas, bij het afstappen trilde mijn rechterarm en -been van de inspanning. De dagen die daarop volgde moet ik het nog steeds bekopen: als ik een tijdje in dezelfde houding blijf zitten, raak ik moeilijk op gang. Helemaal verstijfd. Mijn dochter verschrok toen ze het zag en vreesde dat mama terug naar het ziekenhuis moest. Even daarna was ze gerustgesteld en zag ze dat het zo erg niet was. Gelukkig!
De revalidatie begint terug wat te vlotten: kine blijft nog steeds geen zicht: hinkelen waarbij je rechterbeen nog steeds niet van de grond wil, looppas waarbij rechts niet wil, hinkelen met rechtervoet die op de grond blijft, maar wel je rechterarm die mee omhoog gaat. Raar.
Psycho werkt echt rond het terug lesgeven en het begint stilaan te lukken, het onthouden lukt steeds beter, wel nog weinig afleiding ondertussen, maar alles tegelijk kunnen, daar moet ik nog voor passen.
En  bij ergo gaat het ook de goede kant op: schrijven is leesbaar (heb mijn gedachten aangepast aan mijn schrijfsnelheid (traagheid)), evenwicht is stabieler,...
Alles gaat dus goed met me.
Groetjes