Ben nu al 1,5 week met de fiets naar de Ms aan het gaan en moet zeggen dat dat goed doet, zo terug wat onafhankelijkheid. Dacht wel dat het gemakkelijker ging gaan, maar hier binnendoor loopt de weg serieus omhoog. Voorheen voelde ik dat niet, maar nu wil mijn rechterbeen al vlug opgeven waardoor ik een versnelling lager moet schakelen.
Maandagnamiddag op ronde geweest met de fiets met als eindstation: mijn zoon van school halen. Hij achterop bij mij. Voor die uitdrukking op zijn gezicht zou je alles doen. Het ging goed naar mijn normen, maar hij had er precies geen vertrouwen in: Mama, is die beek diep?; Mama, niet te dicht bij die beek fietsen.; Mama, die kelder die ze hier aan het graven zijn is wel heel diep, hoor. Voorzichtig!; ...
Dus met enige fierheid vermelden dat we zonder kleerscheuren terug thuis zijn geraakt. Toen meldde hij toch dat hij trots op me was. Smelt smelt
Helaas, bij het afstappen trilde mijn rechterarm en -been van de inspanning. De dagen die daarop volgde moet ik het nog steeds bekopen: als ik een tijdje in dezelfde houding blijf zitten, raak ik moeilijk op gang. Helemaal verstijfd. Mijn dochter verschrok toen ze het zag en vreesde dat mama terug naar het ziekenhuis moest. Even daarna was ze gerustgesteld en zag ze dat het zo erg niet was. Gelukkig!
De revalidatie begint terug wat te vlotten: kine blijft nog steeds geen zicht: hinkelen waarbij je rechterbeen nog steeds niet van de grond wil, looppas waarbij rechts niet wil, hinkelen met rechtervoet die op de grond blijft, maar wel je rechterarm die mee omhoog gaat. Raar.
Psycho werkt echt rond het terug lesgeven en het begint stilaan te lukken, het onthouden lukt steeds beter, wel nog weinig afleiding ondertussen, maar alles tegelijk kunnen, daar moet ik nog voor passen.
En bij ergo gaat het ook de goede kant op: schrijven is leesbaar (heb mijn gedachten aangepast aan mijn schrijfsnelheid (traagheid)), evenwicht is stabieler,...
Alles gaat dus goed met me.
Groetjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten