Zondag 20 september 2015

Hieronder volgt mijn allerlaatste bericht. Het wordt tijd om een bewogen en hectische periode af te sluiten. Niet meer te veel achterom te kijken  ( ook niet vergeten, natuurlijk) en blij te zijn met de goede afloop.
Ik ben terug begonnen met lesgeven. Wauw, wat een voldoening. Het enthousiasme van de leerlingen geeft mij weer zin. Ik voel mij weer nuttig en sociaal.
De eerste week ging het heel erg goed, maar de tweede week heb ik dat serieus moeten bekopen. Amaai, raakte er niet bovenop. Gelukkig week 3 weer beter. Leren doseren is nog steeds de boodschap. Moeilijk als je je weer picobello voelt en even vergeten bent dat je er bijna 20 maanden uit bent geweest of als anderen dat vergeten zijn. Ook heb ik heel lang geen ritme gehad: lukte het vandaag niet,  hopelijk morgen dan wel en anders pech. Helaas, dat telt nu niet meer en je wordt opnieuw meegesleurd in de mallemolen. Nu weet ik weer dat ik moet leren "nee" zeggen en dat ook durven doen.
Nog een laatste en vooral heel positief iets. Sinds onze vakantie voelt mijn rechterkant anders aan dan voorheen. Het loopt zo goed als gelijk met mijn linkerkant. Ook het schrijven lukt terug , terwijl dat in juni echt niet ging. Ben zelfs start tot run aan het volgen en nergens last van. Dacht dat het kwam doordat ik eindelijk rust hadden gevonden, maar nu heb ik van mijn psycholoog te horen gekregen dat ik neuroplasticiteit heb. Dat betekent dat mijn niet meer intacte functies zijn overgenomen Door de nog intacte delen van mijn hersenen. Door koppig te zijn, alles zelf te willen doen, vol te houden ipv te zeggen ik kan dat niet, positief te zijn is mijn rechterkant zo goed als hersteld. Als dat niet de moeite is!!!! En het wordt nog beter: dat zou blijvend zijn.  Dit wordt niet vlug Door de neurologen en neurochirurgen verteld omdat de kans zo klein is dat je dat hebt en om niemand valse hoop te geven. Maar ik ben bij de gelukkigen.
Voila, weet zijn aan het einde gekomen.  Ik wil iedereen bedanken die met mij heeft meegeleefd, mij bezocht heeft, die mij aangemoedigd heeft, mijn blog gevolgd heeft, een berichtje of reactie heeft gestuurd en die mij gefeliciteerd hebben  met wat ik heb bereikt. Het deed enorm veel deugd. DANK JULLIE WEL!!!!!!

Donderdag 6 augustus 2015

Na heel lang zoeken eindelijk gevonden hoe ik nog eens iets op de blog kan posten. Mijn gsm kapot gevallen en helemaal om zeep.
Het gaat nog steeds zeer goed met mij. Veel energie, nog steeds geen heel merkbaar verschil tussen links en rechts en alles lukt beter. Ben zelfs begonnen met start to run. Ook niet niks om mee te beginnen, maar op mijn eigen tempo gaat het uitstekend. Ben trots op mezelf.
Mijn boekentas staat ook al een week klaar. Heb er zin in. Zal de dagen ervoor wel spannend zijn, maar waarschijnlijk ook weer zo gewend.
Begin september ga ik ook mijn laatste berichtje posten. Het wordt tijd om die periode af te sluiten. Al moet ik zeggen dat ik niet meer besef wat ik allemaal heb meegemaakt op anderhalf jaar. Het lijkt onwezenlijk, totdat ik mijn blog lees. En dat geeft een naaf gevoel.
Maar nu kijken we vooruit.

Dinsdag 14 juli 2015

Juist terug van een fantastische reis met mijn gezin. We zijn gaan genieten in Turkije. Heel veel tijd in het water doorgebracht en ook wel wat gewandeld. Ik moet er even bij vertellen dat ik helemaal vergeten was wat ik allemaal heb meegemaakt. Er was ginder niks verschil te merken tussen mijn linker- en rechterkant. Zalig!!! Heb geen verklaring hoe dat komt. Is het het weer??? Zal het eens uitzoeken, want terug gekomen in typisch Belgisch weer. Bah.
Nu aan een grote vracht was en strijk beginnen. Hopelijk blijft het gevoel zo en kan ik het echt beginnen afsluiten. Alleen nog serieus benieuwd naar mijn start in september.

Maandag 15 juni 2015

Vandaag was D-day. Gisteren en vanmorgen gierden de zenuwen door mijn lijf. Zoveel stress iedere keer. Je bent bang voor het ergste, voelt vanalles opnieuw wat niet goed is en je denkt vooral véél te diep na.
Deze morgen de kids naar school gebracht en doorgereden naar Genk. Wat een verkeer onderweg. Eenmaal aangekomen en ingeschreven , kreeg ik een vragenlijst om in te vullen. Na enkele vragen moest ik al mee voor de scan. Ging vlotjes. Ongeveer 20 minuten later stond ik al terug op de gang om richting dokter te gaan. Een half uurtje gewacht en mocht binnen.
Hij had de beelden bekeken en alles was nog hetzelfde als in december. Oef. Een klein plekje met vocht, maar dat gaat nog weg. De steken in het diepste groefje van het litteken horen bij het genezingsproces en ik kan nog bijwinnen, zei hij. Het eerste jaar na de operatie win je tot 80% en het tweede jaar nog 20%. Dat jaar is pas om in februari. Dus we hopen.
Volgende controle is gepland voor half december. Tot dan zijn we weer gerust. Oef!!!
We hebben er juist ne goeie op gedronken. Om te vieren maar ook om het laatste restje spanning weg te drinken.
De volgende grote stap is hopelijk begin september: terug gaan werken. Daar kijken de kids enorm naar uit.
Wordt vervolgd!!!!!!

Zondag 7 juni 2015

Even een kort berichtje. Met de zoon alles onder controle en op de goede weg. Geen ademnood of valse kroep meer gehad. Ook zijn longen zijn zuiver en we mogen beginnen afbouwen met de puffers.
Met mij gaat het ook goed. Al wat schoolwerk gedaan voor mijn interimaris en al naar een vergadering geweest. Deed enorm veel deugd om iets nuttigs voor mijn werk te doen en, al was het maar even, weer deel uit te maken van het team. Heb er veel energie uitgehaald. Ik kan er opnieuw tegen.
Nu nog een week afwachten naar de scan. Blijft toch een spannend onderdeel van het hele proces.
Het volgende verslag mogen jullie volgende week verwachten. Groetjes

Dinsdag 26 mei 2015

Een woelige tijd achter de rug, alles hopelijk achter de rug. Niet met mij, maar met de zoon. Enkele weken geleden had hij een zware astmatische aanval door zijn allergieën gekregen. Hierdoor kwam hij in ademnood. ZE hebben hem toen opgenomen in het ziekenhuis. Heeft cortisone toegediend gekregen en 2 nachten zuurstof. Toen alle waarden 's nachts stabiel bleven, mochten we naar huis. Dan heeft hij vorige week buikgriep gehad, maar vooraleer zijn maagje weer in orde is, zijn we een week verder. En, we zijn er nog niet, gisterennacht had hij de valse kroep. Weer akelig.
Ik hoop dat zijn lijstje nu afgewerkt is en dat we verder kunnen op een gezonde manier.
Ik moet zeggen dat ik wel even bang ben geweest met hem zo te zien liggen, maar dat dat ook vlug over was.
Ook ben ik heel blij dat ik nu nog thuis ben en goed voor hem heb kunnen zorgen en bij hem zijn.
Ik ben heel rustig geworden en begin, eindelijk, te genieten. Het zou ook wel stilaan tijd worden.

Maandag 4 mei 2015

Het gaat momenteel heel goed met mij. Ben zeer tevreden met de stand van zaken. Word af en toe nog wel herinnerd aan het verleden, zoals bij het wandelen en het schrijven. Bij een langere tocht voel ik duidelijk verschil tussen het rechter- en linkerbeen. Deze namiddag een tekstje geschreven. Het begin gaat goed en is leesbaar, maar na een paar zinnen wordt het moeilijk. Mijn Hans volgt niet meer en moet over bepaalde letters nadenken.
Ook het vervelende dove gevoel is nog regelmatig daar. Vooral omdat iedereen die mij aanraakt naar de rechterkant reikt. Kan toch geen pijltje op mijn hoofd zetten dat naar links wijst. Haha stel je voor.
Maar dat alles is voor mij maar peanuts. Ben al heel lang blij met al de dingen die ik wel terug kan. En dat lijstje is een héél stuk langer. Dus ik klaag niet.
Op werkvlak is er nog niks veranderd. Hou jullie op de hoogte en ook over de volgende scan op 15 juni. Toch weer spannend.
Groetjes

Zondag 19 april 2015

De vakantie zit er weer op. De kids hun batterijen zijn opgeladen en ze hebben genoten. Net als mij. Het heeft mij echt deugd gedaan om met de kinderen bezig te zijn en leuke dingen te doen.
Vanavond was het gevoel heel dubbel. Ik was hun boekentas en brooddoos aan het klaarmaken, maar er was er eentje te kort.
In plaats van te beginnen morgen, moest ik de brief voor verlenging van mijn ziekenverlof op de bus doen. Ook de kids vonden het niet zo leuk.
Nog even geduld hebben en dan valt alles wel terug in de plooi en kan ik mijn oude leven terug opnemen. Iets om naar uit te kijken.

Woensdag 15 april 2015

Maandagavond nog amper kunnen gaan en zeker niks oprapen van de grond. Ik Kon wel wenen van de pijn. Maar gestart met ontstekingsremmers. Moet zeggen dat het enorm geholpen heeft. Het gaat gelukkig ondertussen al een heel stuk beter. Kan al terug iets oprapen. Alleen het gaan zitten en het terug rechtstaan is nog wat moeilijk. En ook niet onbelangrijk: Het autorijden. De koppeling induwen deed zeer en ik moest zo ver mogelijk achteruit zitten. Dus heb ik de auto ook bewust weinig gebruikt.
Hopelijk ben ik morgen weer de oude en gaat alles opnieuw vanzelf zonder bij iedere beweging pijnscheuten te krijgen. Ik kijk er in ieder geval naar uit.

Maandag 13 april 2015

Deze voormiddag ergens in mijn lies een spier verrekt of daar toch in de buurt. Zeer pijnlijk bij iedere beweging die ik maak. Zelfs gaan deed helemaal geen deugd.
Deze namiddag met de kids naar de film geweest. De voorfilmpjes begonnen en daar kwam ook nog eens een paniekaanval voorbij. Dat was balen. Mijn gedachten werkten op volle toeren : O nee, mijn kids zijn hier alleen; wat als ik dadelijk flauw ga vallen?; zouden de mensen rondom mij dan helpen?; ...
Mijn hart begon als een razende tekeer te gaan en mijn hoofd tolde. Op het scherm Kon ik al helemaal niet meer volgen.
Gelukkig had ik op het laatste moment nog mijn kalmeringspilletjes meegenomen. Daar een half van gepakt en het ebde stilaan weg allemaal. Oef! Gewoon het gedacht dat ik mij daardoor geruster voelde, was al genoeg. Van het verdere verloop heb ik kunnen genieten en ben heel gerust met de kindjes blijven zitten tot het einde. Opzet geslaagd. Zij hebben genoten.
Bij thuiskomst was het allemaal vergeten, behalve de pijn in been en buik. Hopelijk daar morgen ook vanaf.

Woensdag 8 april 2015

Vandaag terug op gesprek geweest bij de neuroloog. Hij was zeer verrast dat ik alleen nog maar de bloeddrukverlagende pilletjes nam. Voor de rest niks meer. Hij was ook blij om te horen dat het mij goed gaat en dat ik er, voorlopig toch al, geen nare nevenwerkingen van ondervind.
Heb wel even vermeld dat ik een tijdje geleden af en toe precies iets voelde. Dat is heel normaal en als ik twijfel of bang ben, mag ik altijd bellen. Tot dan is onze samenwerking stop gezet.
Het wat achterblijven van mijn rechterkant, vooral bij vermoeidheid, en de gevoelloosheid rechts ga ik erbij moeten nemen. Vermits de tumor bij mijn gevoelszenuw lag en er waarschijnlijk iets heel klein geraakt is. Omdat de operatie meer dan een jaar geleden is, zal dat niet meer wegtrekken. Ben al blij dat ik alles terug kan doen, al is het op mijn tempo. En dat ik er niet meer aan overgehouden heb. Hij zei wel dat die ongemakken wel nog meer kunnen opspelen bij een verkoudheid of griep. Dat zien we dan wel weer.
De volgende afspraak is nu half juni. Opnieuw een scan en gesprek met de neurochirurg. Weer altijd opnieuw spannend. Maar dat is nog even. Nu nog niet opjagen.

Donderdag 26 maart 2015

Ik ben nu een week geleden gestopt met de medicatie. En ik voel mij goed. Buiten een zware verkoudheid.
Af en toe voel ik precies wel iets, maar zo kan je over alles nadenken en piekeren. Dus het zal wel niks zijn. Anders laten we het nakijken. Al is het maar om gerust te zijn.
Mijn kalmeringspilletje heb ik al een hele tijd niet meer nodig gehad. Al een overwinning.
Als alles zo blijft, zou ik na Pasen mogen gaan lesgeven. Maar ik heb te horen gekregen dat ik moet wachten op goedkeuring van hogerhand (niet de dokter) en eerst terug op controle ben geweest. Dus dat was eigenlijk best wel een tegenvaller. Dat heb ik mij enkele dagen serieus aangetrokken en mij er slecht door gevoeld. Dat verandert niets aan de situatie, dus gewoon afwachten is de boodschap. En dat ga ik dan ook doen.

Woensdag 11 maart 2015

Het gaat nog steeds goed met mij. Nog 1 week afbouwen met de medicatie en dan zit er er hopelijk op.
In de week nog 1x een kleine paniekaanval voelen opkomen. Even gedacht, maar al vlug overgeschakeld op andere gedachten en toen was het voorbij. Geen kalmeringspilletjes meer nodig gehad.
De voorbije week wel uit verschillende hoeken slecht nieuws te horen gekregen over vrienden en kennissen. Allemaal ivm hun gezondheid. Gaf een raar gevoel. Voelde mij haast schuldig dat het met mij goed gaat. Weet dat ik dat niet moet doen, ik heb ook mijn portie gehad het afgelopen jaar. Maar het doet toch wat met een mens. Bah
En het ergste is dat je dat niet altijd onder controle hebt. Helaas!!!
Nu verder aftellen naar mijn start op het werk. Spannend

Dinsdag 3 maart 2015

Het gaat goed met mij. Wil niet te hard roepen, maar heb geen aanvallen meer gehad en ook geen kalmeringspilletjes meer genomen. Yes!
Het enige nadeel nu nog, is de vermoeidheid. Niet normaal. Zou de hele dag en de hele nacht kunnen slapen. Zou energie willen hebben, maar die is ver zoek. Hopelijk betert dit vlug.

Maandag 23 februari 2015

Vorige vrijdag en zaterdag geen enkele aanval gehad. Reden: Ben niet buitenshuis geweest. Veilig tussen de 4 muren gebleven met een ziek kind.
Zondagmorgen heel fier op mezelf. Stond klaar om naar de voetbal van onze zoon te gaan. Juist voor het vertrek kwam de gedachte in mij op dat ik in openlucht zou staan, dus niets om mij zorgen over te maken. Maar helaas. Onbewust opgejaagd, hartkloppingen en weer vertrokken. Balen dus!
Toch maar een half pilletje gepakt en ik kom verder. Geen last meer gehad. Oef!!!
Maandag alles onder controle. Een wandeling gaan maken in mijn eentje. Deed deugd en vooral sinds ze mij verteld hebben dat wandelen goed is tegen van die aanvallen. Goede reden.
Deze avond naar de film geweest om het vervolg van vorige week te bekijken. Op voorhand al maar een half pilletje genomen. En ...... Ik heb de film van het begin tot het einde kunnen bekijken zonder mij op te jagen of iets verdacht te voelen. Heb genoten. Binnenkort nog eens proberen of het zonder ook lukt. Hoop doet leven, zeggen ze. En dat ga ik toepassen. Doel!!!!!!!

Donderdag 19 februari 2015

Na mij zaterdag rotslecht en miserabel te hebben gevoeld, zondag opgestaan alsof de zaterdag er niet is geweest. Gelukkig! Nergens meer last van. Terug gewoon kunnen functioneren. En, niet onbelangrijk, goed bijgeslapen.
Deze week nog verschillende keren paniekaanvallen gehad met duizeligheid, hartkloppingen en benauwdheid. Heel akelig allemaal. Het gevoel dat ik beter en veilig thuis kan blijven. Maar mezelf opsluiten heeft ook totaal geen zin en nut. Krijg dat echt als ik zie of weet dat het druk is waar ik naartoe ga. Dan begint dat te malen en wordt het erger. Niet dat ik het bewust doe.
Heb er over gesproken met verschillende mensen en weet nu dat dat bij de afbouw van mijn medicatie hoort en dat ik daardoor moet. Het zal niet de laatste keer zijn dat ik het ga krijgen.
Daarom neem ik iets om te kalmeren en dat helpt. Er wordt mij ook aangeraden om steeds een zakje mee te nemen, vermits het de symptomen van hyperventilatie zijn. En vooral ook op mijn ademhaling blijven letten.
Stelt mij in ieder geval gerust. Voorlopig!
Gisteren opnieuw een stap verder gegaan met de afbouw.
Vandaag wel een goede en vooral aanvalsvrije dag achter de rug.

Zaterdag 14 februari 2015

Ik heb het berichtje van gisteren iets te vroeg geplaatst. 's Avonds ging het een heel pak slechter. We gingen naar de film en ik kon 2x op 2 uur tijd de zaal uitvluchten en net op tijd de hal bereiken om daar op de vloer te vallen. Helemaal in paniek. Voelde het binnen wel opkomen, maar kreeg het met mijn ademhaling en rescuedruppels niet onder controle. Wat een tegenvaller. Dus voor het einde van de film maar naar huis vertrokken.
Eenmaal hier gekomen, meteen in slaap gevallen. Doodop was ik.
Vandaag nog slechter dan gisteren. Geraak niet uit mijn bed, geen zin om te eten. Pijn aan maag en darmen. Om over mijn hoofdpijn nog maar te zwijgen.
Hoop dat dit vlug achter de rug is, want weet wel leukere dingen om nu te doen.

Vrijdag 13 februari 2015

Gisteren toch nog eens even achterom gekeken. Een heel raar, maar ook tevreden gevoel. De film van toen kwam opnieuw voorbij. Op 12 februari ben ik binnen gegaan in het ziekenhuis om de 13de geopereerd te worden. Maar goed toen niet vrijdag de 13de. Of is dat bijgeloof?
Als je dan nu ziet waar ik sta, dan is het ook een ongelooflijk hevig en knokkend jaar geweest . Een waar ik best ook trots op ben, in de zin van het behaalde resultaat dan. Een jaar om niet meer te vergeten, maar ook een jaar dat mij sterker gemaakt heeft. Hopelijk blijft alles goed gaan en leven we van dag tot dag. Je durft niet meer ver vooruit kijken.

Woensdag 11 februari 2015

Alles is nog in orde met mij. Voel of ondervind nog niks abnormaals, denk ik. Krijg opnieuw weer wat gedaan en haal er energie en voldoening uit. Dat is al heel wat en vooral heel belangrijk voor mij. Begon mij ondertussen nutteloos te voelen. En dat is geen fijn gevoel. Dus op de goede weg tot nu toe.

Dinsdag 3 februari 2015

Vandaag op consultatie bij de neuroloog geweest. Vanaf morgen moet ik beginnen met de medicatie af te bouwen, vermits ik te veel bijwerkingen heb. Als alles volgens schema verloopt, ben ik tegen half maart van alles af. Dan moet ik de laatste week van de paasvakantie terug op controle om te zien of alles normaal verloopt. Als dat het geval is, mag ik na de paasvakantie terug aan de slag. Als dat geen verrassend en goed nieuws is!!!! Spannende tijd nu, maar rustig blijven is de boodschap.

Maandag 2 februari 2015

Het gaat goed met mij. Krijg mijn dagen vlot om en veel tijd over heb ik niet. Gelukkig maar! Anders zou het piekertijd zijn. En dat is voor niets of niemand goed.
Gisterenavond begon het al. Doodmoe, maar niet in slaap geraken. Mijn gedachten bleven afdwalen naar het verleden en naar morgen. Dan heb ik terug een afspraak bij de neuroloog. Die gaat bekijken of de medicatie mag afgebouwd worden. Dat wordt weer spannend!!! Hoop dat ik dan ook nog genoeg om handen ga hebben. Niet dat ik mij op alle kleine details kan focussen. En constant in paniek ga leven. Dat lijkt mij iets om gek van te worden.
Duimen maar en het vervolg lezen jullie hier wel. Ik ben er nog niet, dus de blog stopt nog niet.

Zaterdag 24 januari 2015

Mijn eerste week zonder revalidatie is al weer achter de rug. Moet zeggen dat het wel raar aanvoelde. Leefde toch nog intens mee de keren dat ik eigenlijk daar moest zijn.
Langs de andere kant heb ik ook wel genoten van deze week. Er zijn genoeg mensen die mij op sleeptouw nemen in plaats van mij hier alleen te laten zitten. Een tas koffie gaan drinken, een wandeling maken, gewoon wat babbelen. Heerlijk!!!!
En de moeheid heeft nog serieus de bovenhand. Zo veel en vooral zo vast heb ik al jaren niet meer geslapen. Maar ben er niet rouwig om. Integendeel.

Donderdag 15 januari 2015

En ja hoor. Het zit erop. Dinsdag lag mijn ontslagbrief klaar in de MS- kliniek.
Vandaag nog even goed van katoen gegeven en toen afscheid genomen. Was wel raar na zo bijna een jaar. Denk dat het vooral dinsdag heel raar gaat zijn. Mijn sportkleren niet meer aandoen, niet naar daar rijden.
Nu is het aan mij om dat te onderhouden en een ander ritme te vinden.
Weer een hoofdstuk afgesloten en op naar het volgende.

Zondag 11 januari 2015

Even een laatste nieuwtje doorgeven. Ik heb telefoon gekregen van de MS-kliniek. De revalidatiearts heeft met mijn begeleidingsteam vergadert en ZE zijn tot het besluit gekomen dat als deze week alles goed verloopt, ik mijn ontslag krijg. Dan ga ik mijn 2 laatste dagen daar doen. Als dat niet positief is. Zeker als je bekijkt dat het dinsdag pas een jaar geleden is dat ik de uitval gehad heb.
Hou jullie op de hoogte.

Woensdag 7 januari 2015

Gisteren terug begonnen met therapie. Heb ondertussen kinesist nummer 3. Het ging er heel hevig aan toe. Pfff, maar dat is natuurlijk de beste manier om vooruit te geraken. Dat doet wat af.
Blijkbaar moest ik na dat half uurtje naar psycholoog nummer 3. Alhoewel ik mij ondertussen goed voel, vindt de revalidatiearts het nog nodig dat ik op gesprek ga. Dan doen we dat maar zolang als nodig is.
Daarna het zwemmen nog. Zwaar, maar met veel voldoening. Ik haal er energie uit nadat ik er ook veel ingestopt heb. Maar ik heb meer fut en krijg meer gedaan. Daar doen we het voor.
Geen reden tot klagen op dit moment. We doen rustig verder en zien wel waar we komen.

Zaterdag 3 januari 2015

Eerst en vooral voor iedereen die dit nog leest en volgt: De allerbeste wensen voor dit jaar en zeker een goede gezondheid.
Met mij gaat het vrij goed. De voorbije 2 weken geen revalidatie gehad. Maar de tweede week van het verlof met de familie naar zee geweest. Dat telde als serieuze therapie. Die lucht ginder en het aantal kilometer dat je aflegt. Amaai. Was iedere dag doodmoe en zo te voelen ben ik er nog niet van af. Je voelt het ook te laat als je over de limiet gaat.
Ook daar in volle café 1x een paniekaanval gehad. De kindjes vonden het maar akelig en ze waren bang. De hele tijd vragen over mijn tijd in het ziekenhuis. Als je hun verhalen hoort, ligt alles nog vers in het geheugen. Maar we hebben ze gerust kunnen stellen. Even op mijn ademhaling letten en niet te veel na te denken en dan ebt dat langzaam weg.
In ieder geval hebben we er van genoten.
Op naar volgende week en dinsdag start ik opnieuw met therapie in de MS-kliniek.
Tot later